Drzewko Bonsai

Moda na miniaturowe drzewka zawładnęła naszym globem. Japończycy chętnie przycinają swoje tradycyjne sosny i wiśnie, bonsaiści w Afryce formują karłowe baobaby, a Polacy - buki, klony czy jałowce. Samo słowo bonsai w wolnym tłumaczeniu z japońskiego znaczy “drzewo na tacy”. Posadzone w płytkiej donicy piękne i długowieczne drzewka są efektem lat pracy i przemyśleń. W Japonii traktowane jako cenne dzieła sztuki są dziedziczone z pokolenia na pokolenie. Najstarsze historyczne przekazy o specjalnie formowanych miniaturowych drzewach pochodzą z Chin (ok. 400 r n.e.). Dwieście lat później sztukę tę przejęli Japończycy i przez setki lat doprowadzili do perfekcji. Stąd bonsai wyruszyły na podbój świata. W Europie po raz pierwszy zaprezentowano je na wystawie światowej w Paryżu dopiero w 1878 roku! Prawdziwych mistrzów sztuki bonsai łączy szczególna wrażliwość, z jaką przyglądają się przyrodzie. Mawiają: Zanim zaczniesz formować drzewo, musisz je dobrze poznać. Każda roślina jest niepowtarzalna. Szukając inspiracji, przyglądaj się drzewom - starym dębom, zmagającym się z wiatrem sosnom, jałowcom uczepionym nadmorskiej skały. Bonsai ma je naśladować. Wyobraź sobie, jak docelowo ma wyglądać twoje drzewko, a potem formuj je cierpliwie, analizując każdy krok. Nigdy nie kształtuj go wbrew naturze. Jeśli nie masz wyobraźni i serca dla roślin, nie zabieraj się do tej sztuki. Zasady kształtowania bonsai nie są więc dogmatycznym przepisem - to wskazówki pozostawiające autorowi sporo wolności.

rosiczki kwiaty zdobne

Rosiczki jako rośliny owadożerne występują w miejscach, gdzie podłoże ubogie jest w substancje odżywcze, a w szczególności w azot, który jest konieczny do prawidłowego rozwoju rośliny. Inne substancje rosiczki uzyskują na drodze procesu fotosyntezy, a związki azotowe pobierają trawiąc ciała schwytanych owadów. Występuje ok. 150 gatunków rosiczki, które rosną na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Kwiaty rosiczki są niepozorne, białe, na szczycie głąbika zebrane w pozorne . Rosiczka chwyta owady wabiąc je słodką, zawierającą cukry cieczą. Jest ona wydzielana przez gruczoły, które swym wyglądem przypominają rogi ślimaka i porastają powierzchnie liści. Dodatkowo właściwości wabiących dodaje ich czerwony kolor, który jest wywoływany obecnością barwników antocyjanowych. Ofiara, która da się skusić wchodzi na liść i po prostu przykleja się do lepkiej substancji. Próbując się uwolnić owad wykonuje ruchy, które są bodźcem do reakcji rośliny. Czułki wydłużają się i wydzielają większe ilości cieczy i oblepiają ofiarę. Wtedy także liść staje się wklęsły i pułapka się zamyka. Trawienie rozpoczyna się wydzielaniem przez włoski gruczołowe kwasu mrówkowego, który rozpuszcza ciało owada. Dzięki temu uwalniane są cząsteczki białek, co z kolei jest bodźcem do rozpoczęcia wydzielania enzymów proteolitycznych. Miękkie części ciała ofiary zostają strawione, a ciecz bogata z substancje odżywcze powstała z rozkładu jest wchłaniana przez roślinę. Kiedy trawienie się zakończy liść się otwiera a wszystkie pozostałości zostają zdmuchnięte przez wiatr. U rosiczki proces zamknięcia się liścia nad ofiarą przebiega w ciągu 3 godzin. Ponowne otwarcie się pułapki natomiast zajmuje 24 godziny. Przyspieszenie powrotu do poprzedniego stanu może być wynikiem zadziałania krótkotrwałego bodźca lub jedynie bodźca mechanicznego. Ale taka sytuacja może nastąpić tylko trzy razy z rzędu bowiem wtedy czułki tracą swoją wrażliwość. Można zauważyć pewne podobieństwa w działaniu rosiczek i zwierząt. Otóż także wiele pająków używa kleistej substancji do unieruchamiania ofiary, a także najpierw wstrzykuje enzymy trawienne, a potem pochłania ciecz z substancjami odżywczymi. Choć rosiczki są powszechne na całym świecie to w Polsce spotkać można jedynie 4 gatunki. Są to mianowicie rosiczka okrągłolistna, rosiczka długolistna, rosiczka pośrednia i rosiczka owalna.